Όλα ξεκίνησαν όταν το 2006, ο Στέφανος Κόλλιας, κάτοικος Αθηνών, αποφάσισε να επιστρέψει, και να εγκατασταθεί μόνιμα στον τόπο καταγωγής του, στο πατρικό του σπίτι στην Καλοσκοπή Φωκίδας ή Κουκουβίστα,όπως αποκαλούν το μικρό γραφικό χωριό τους οι ντόπιοι. Η ευρύτερη ορεινή
περιοχή της Γκιώνας έχει αποτελέσει εδώ και πολλές δεκαετίες ένα τεράστιο εργοτάξιο μεταλλείων βωξίτη δύο εταιριών (S&B και ΕΛΜΙΝ Α.Ε) με πλήθος παραβάσεων
και αυθαιρεσιών με σοβαρές επιπτώσεις περιβαλλοντικού χαρακτήρα στην περιοχή.Ο Στέφανος υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της “Κίνησης Πολιτών για την σωτηρία
της Γκιώνας” το 2008, με σκοπό τον περιορισμό της ανεξέλεγκτης μεταλλευτικής δραστηριότητας των εταιριών και την ευαισθητοποίηση των κατοίκων της
περιοχής. Οι αντιδράσεις εναντίον της Κίνησης ήταν άμεσες με ολόιδιες καταγγελτικές επιστολές όλων των συνδικάτων εργαζομένων στα μεταλλεία αλλά και με αντισυγκεντρώσεις των ίδιων
“για να μηνχαθούν οι δουλειές” απέναντι στις συγκεντρώσεις μελών της Κίνησης. Το 2009 έχουμε τον πρώτο ολοκληρωτικό εμπρησμό του σπιτιού του Στέφανου, το
οποίο σημειωτέον είχαν ξανακάψει στο παρελθόν οι Γερμανοί κατακτητές. Ακολούθησαν δύο ακόμη αποτυχημένοι εμπρησμοί και μετά την ολοκλήρωση της
ανακατασκευής του σπιτιού -με τη συλλογική-κινηματική βοήθεια πλήθους κόσμου- στις 29 Μαρτίου 2015 το σπίτι καίγεται ολοκληρωτικά για μια ακόμη
φορά!
Με αφορμή τη δεύτερη ολοκληρωτική καταστροφή του σπιτιού του αγωνιστή Στέφανου Κόλλια, συγχωριανοί, συντοπίτες, συναγωνιστές και φίλοι του κάλεσαν σε
συγκέντρωση αλληλεγγύης στην πλατεία του χωριού στις 2 Μαϊου, το μεσημέρι. Σαν συνέλευση αναρχικών αντιεξουσιαστών/-τριών Λαμίας, θεωρήσαμε πως η παρουσία μας
στη συγκέντρωση ήταν επιβεβλημένη, καθώς τα περιβαλλοντικά προβλήματα της ορεινής Γκιώνας σχετίζονται άμεσα και με την τύχη της ορεινής Οίτης στο νομό
μας από τις ίδιες μεταλλευτικές εταιρίες. Τη συγκέντρωση πλαισίωσαν περίπου 70- 80 άτομα, εκτός από ντόπιους και φίλους, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς
και εκπρόσωποι τοπικών φορέων και περιβαλλοντικών κινήσεων. Ο Στέφανος δεν μπορούσε να παρευρεθεί για προσωπικούς λόγους. Ακολούθησε ανοιχτή συνέλευση
στο χώρο της πλατείας όπου συζητήθηκαν τα προβλήματα της περιοχής και η ερήμωσή της από τη δραστηριότητα των μεταλλείων, η οικολογική καταστροφή, η οργάνωση του
αγώνα, η στοχοποίηση του Στέφανου και οι επαναλαμβανόμενοι εμπρησμοί του σπιτιού. Στη συνέχεια ακολούθησε πορεία μέσα στο χωριό από τους συγκεντρωμένους, όπου φωνάχτηκαν συνθήματα όπως “Ενάντια
στης φύσης τη λεηλασία, αγώνας για τη γη και την ελευθερία”, “Φωτιά στα κάτεργα των μεταλλευτικών και όχι στα σπίτια των Κουκουβιστιανών.”, “Καίνε τα σπίτια, σκάβουν τα βουνά, να βγάλουνε
παράδες τα αφεντικά”, “Στέφανε γερά, στο χωριό ξανά” κ.α. Η πορεία κατέληξε στο καμένο σπίτι όπου ο κόσμος παρέμεινε συγκεντρωμένος για αρκετή ώρα και στη
συνέχεια αποχώρησε.
Εμείς από μέρους μας δηλώνουμε πως κανένας αγωνιστής δεν γίνεται και δεν πρέπει να μείνει μόνος απέναντι στην τρομοκρατία των μεταλλείων. Είναι ένας αγώνας
παρόμοιος με αυτόν των κατοίκων της Χαλκιδικής απέναντι στους οικονομικούς κολοσσούς των μεταλλευτικών εταιριών που το μόνο που αφήνουν πίσω τους είναι
η καταστροφή και η ερημοποίηση ολόκληρων οικοσυστημάτων στο όνομα της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Θεωρούμε πως θα πρέπει να γίνουν νέα καλέσματα, να φουντώσει το
κίνημα αλληλεγγύης. Ο αγώνας του Στέφανου Κόλλια είναι αγώνας όλων μας.
Συνέλευση αναρχικών αντιεξουσιαστών/-τριών Λαμίας
Επιμέλεια lost boy
